W telewizji nie da się popłynąć. Obraz sprowadza człowieka na ziemię. Zniewala wyobraźnie , bo przecież wszystko widać. Radio ma przewagę, bo dostarcza emocji najczystszej próby. 

Bohdan Tomaszewski i Bogdan Chruścicki to byli mistrzowie mikrofonu. Ten pierwszy z niemal narcystycznym upodobaniem pielęgnował "r", którego nie wymawiał. Do tego intonacja absolutnie nie do podrobienia. Śmiem twierdzić, że to był najbardziej charakterystyczny głos w historii polskiego radia. 

Pana Bohdana na przełomie wieków spotykałem co roku latem na kortach Sopockiego Klubu Tenisowego. To było podczas superturniejów, które wygrywał między innym Rafael Nadal. Jednak największą estymą red. Tomaszewski darzył Stefana Edberga. Nie krył szacunku dla pracowitości Ivana Lendla, ale najbardziej ożywiał się , gdy opowiadał o towarzyskim pojedynku, który stoczył z przedwojenną finalistką Wimbledonu , a także mistrzostw Stanów Zjednoczonych i Francji - Jadwigą Jędrzejowską. 

Bohdan Tomaszewski to klasyk radiowej relacji i komentarza sportowego. Zmarł 27 lutego w wieku 94 lat. Zostały po nim wspomnienia radiowej elegancji i kompetencji oraz syn Tomasz, którego największym walorem jest to, że mówi głosem swojego ojca.

Zupełnie inaczej brzmiał Bogdan Chruścicki, który zmarł 16 października w wieku zaledwie 69 lat. Bardzo żywiołowy, a to jest przecież domena radiowego przekazu. Często chaotyczny, przekręcający fakty i zdarzenia. Z mroczną kartą igrzysk bojkotu w Moskwie w 1980 roku i cztery lata później w Los Angeles. Te pierwsze zgodnie z duchem socjalistycznej propagandy musiały brzmieć wspaniale, te drugie wprost przeciwnie. Red. Chruścicki zadanie wykonał.

Wspominam go jednak sympatycznie. Nasze drogi zeszły się na chwilę 21 lat temu w hali Olivia, gdzie odbywały się ME w judo. 

Ja relacjonowałem "na żywo" swoją pierwszą poważną imprezę. Paweł Nastula zdobywał mistrzostwo, ja stałem pięć metrów od tatami i opowiadałem o tym przez kilka minut. Chruścicki robił to samo na antenie radiowej "Jedynki". Po zwycięskiej walce zaproponował skorzystanie z łącz. Dzięki temu mogłem przeprowadzić swój pierwszy poważny wywiad z samym mistrzem, który po dwóch latach zdobył złoto na igrzyskach w Atlancie. 

Sytuacja była tak kolorowa i porywająca, że Bogdan Chruścicki na zawsze pozostał i pozostanie w mojej pamięci, jak człowiek pomagający w przeżywaniu szczęścia.

Ostatnie lata spędził w telewizji , relacjonując przebieg imprez zimowych. W komentarzach słychać było radiową sztukę, która ma tę przewagę nad telewizyjną, że obraz wcale nie jest najważniejszy.

Panowie Bohdanie i Bogdanie, w imieniu własnym dziękuję, że było się od kogo uczyć. W imieniu słuchaczy dziękuję za słowo mówione, które obrazem się u was stawało.